Żołnierz Armii Andersa, kombatant, wynalazca i racjonalizator

Spoczywa na cmentarzu Parafialnym w Żywcu
Lokalizacja: działka 13, rząd 08, miejsce 22_23

Urodził się 4 kwietnia 1922 roku w Nowym Sączu jako syn Józefa i Marii z domu Reichert. Ojciec Zygmunta był pracownikiem kolejowym, matka prowadziła dom i wychowywała dzieci.

W roku 1935 ukończył 6 klas szkoły powszechnej. Klasę siódmą ukończył w Jaśle, dokąd przeniosła się rodzina z powodu zmiany miejsca pracy ojca. W latach 1936-1939 uczęszczał do 3-letniego gimnazjum mechanicznego w Rzeszowie. 6 września 1939 roku został ewakuowany wraz z rodziną do Borków Wielkich w województwie tarnopolskim. Po drodze w czasie bombardowania rodzina straciła dorobek całego życia. Po wkroczeniu wojsk sowieckich rodzina Głąbów przeniosła się do ciotki do Lwowa na Łyczakowie.

29 czerwca 1940 r. wraz z rodziną został deportowany do ZSRR – obłaść gorkowska, w rejonie iwanowskim. Był to obóz pracy pod nadzorem NKWD. Tam pracował przy wyrębie, karczowaniu i innych pracach leśnych. Na mocy porozumienia polsko-sowieckiego z 1941 roku wraz z rodziną został zwolniony z obozu (26 września 1941) Po miesiącu tułaczki i poniewierki w poszukiwaniu tworzących się w ZSRR polskich sił zbrojnych, dotarli do Samarkandy w Uzbekistanie. NKWD skierowało jego rodzinę do jednego z tamtejszych kołchozów. Epidemia tyfusu dziesiątkowała rodziny polskie, tak zmarła matka Zygmunta – Maria.

6 marca 1942 roku Zygmunt dostał się wreszcie wraz z ojcem do I szwadronu, 7 pułku rozpoznawczego 7 Dywizji Piechoty polskich sił zbrojnych w Kermine, bucharskiej obłaści (ZSRR). Jego siostrę skierowano do obozu cywilnego przy dywizji. Po przeszkoleniu rekruckim, 13 maja 1942 roku złożył przysięgę wojskową. W lipcu 1942 roku został ewakuowany do Iranu. Z powodu chorowania na biegunkę i ślepotę zmierzchową skierowany został wraz z innymi na leczenie szpitalne do Teheranu. We wrześniu wrócił do macierzystej jednostki, która stacjonowała już w Khanaqin w Iraku. W listopadzie został przeniesiony do nowo tworzącego się 7 Pułku Artylerii Przeciwpancernej. Wraz z pułkiem przeszedł intensywne szkolenie i ćwiczenia poligonowe na terenie Iraku, Syrii, Palestyny i Egiptu. W czasie tego szkolenia ukończył kurs kierowców, mechaników samochodowych i szkołę podoficerską. W lutym 1944 roku jego pułk skierowany został na front do Włoch. Brał bezpośredni udział w bitwie o Monte Casino w rejonie „Gardzieli”, a następnie w walkach pancernych na „Linii Hitlera” we Włoszech. Następnie uczestniczył w walkach wzdłuż wybrzeży Adriatyku (Paskara, Fermo, Loreto, Osimo, Ancona). Za waleczność w tym rejonie Włoch odznaczony został Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Następnie brał udział w walkach o zdobycie „Linii Gotha”.

4 kwietnia 1945 roku Zygmunt skierowany został do przyfrontowej pułkowej szkoły podoficerskiej. Awansował do stopnia plutonowego, następnie ogniomistrza, po wojnie (1972) starszego ogniomistrza, a w 2001 roku podporucznika. Za kampanię włoską odznaczony został Medalem Wojska Polskiego, Krzyżem Monte Casino, Gwiazdą Italii, Gwiazdą za Wojnę 1939 – 1945, Medalem Obronnym i Medalem Wojennym. Po zakończeniu wojny we Włoszech, Zygmunt ukończył w Fermo przerwane w 1939 r. Gimnazjum Mechaniczne.

W 1946 roku jednostka Zygmunta przeniesiona została do Anglii. Po rozwiązaniu II Korpusu w 1947 roku wrócił do rodzinnego Nowego Sącza. Do jesieni 1950 roku pracował w Krakowie, gdzie ukończył liceum mechaniczne i uzyskał tytuł technika – mechanika. 17 listopada 1950 roku został przeniesiony służbowo do pracy w Fabryce Śrub w Żywcu. Tu otrzymał mieszkanie i osiadł na stałe.

W śrubiarni pracował na stanowiskach kalkulatora, mistrza zmianowego, technika wynalazczości, i kierownika działu konstrukcyjnego. Był aktywnym racjonalizatorem, udzielał się w klubie wynalazczości, SIMP i NOT. Zgłosił około 40 projektów wynalazczych. Za tę działalność uhonorowany został złotą odznaką „Zasłużony Racjonalizator” oraz złotą odznaką SIMP i NOT.

Od 30 września 1965 roku został przeniesiony do Żywieckiej Fabryki Sprzętu Szpitalnego „Famed” w Żywcu na stanowisko konstruktora i specjalisty ds. konstrukcji. Do 1981 roku zgłosił ponad 50 projektów wynalazczych w tym 9 patentów, m.in. łóżko szpitalne łamane. Kontynuował działalność w NOT i SIMP. Za pracę w „Famedzie” uhonorowany został m.in. talonem na samochód i Złotym Krzyżem Zasługi.

Od 1954 roku udzielał się w klubach motorowych LOK, Automobil – Klub Krakowski, PZM, a także w Zakładzie Doskonalenia Zawodowego jako wykładowca.

Od 1974 roku był członkiem ZBOWiD, a po jego rozwiązaniu Związku Kombatantów RP (jako członek zarządu), a od 1992 roku Związku Sybiraków w Bielsku-Białej. W 1995 roku otrzymał Odznakę Weterana Walk o Niepodległość, a w 1999 roku Patent Weterana.

W roku 1998 roku wydał drukiem książkę pt. „Z Polski do Polski przez Ural i Apeniny”. W książce tej na prawie 500 stronach drobiazgowo opisał swoje, ojca i siostry losy wojennej tułaczki oraz historię tych jednostek wojskowych, w których przypadło mu służyć.

W 1949 roku zawarł związek małżeński z Marią Ziobrzyńską. Mieli razem trzy córki – Joannę, Małgorzatę i Danutę. W roku 2000 w jubileusz 50-lecia pożycia małżeńskiego państwo Głąbowie uhonorowani zostali specjalnym medalem

Zmarł 8 grudnia 2010 roku.

Hieronim Woźniak

Bibliografia: Życiorys autorski Zygmunta Głąba, „Z Polski do Polski przez Ural i Apeniny” 1992

oraz dokumenty i pamiątki rodzinne.