Menadżer, działacz społeczno-polityczny, przewodniczący PRN, robotnik przymusowy, odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski

Spoczywa na cmentarzu Parafialnym w Żywcu
Lokalizacja: działka 03, rząd 09, miejsce 27

Urodził się 14 marca 1926 roku w Kostrzeszynie, gmina Złota Pińczowska w województwie kieleckim, syn Juliana i Katarzyny z d. Różycka. Julian Mlaskawa w Kostrzeszynie włodarzył na 16 hektarach, miał 5 synów. Starsi synowie Władysław, Edward i Stefan wybyli wcześnie z domu rodzinnego i znaleźli się w różnych miejscowościach w Polsce. Brat Władysław w latach 1953-1955 był dyrektorem browaru w Żywcu.

Stefan do września 1939 roku ukończył 5 klas szkoły powszechnej w Złotej Pińczowskiej. Program klasy szóstej i siódmej przerobił do końca czerwca 1941 roku przy pomocy starszych braci. We wrześniu 1941 roku został w czasie łapanki ulicznej uwięziony i wywieziony na roboty przymusowe do Koszalina. Pracował wraz z innymi przy robotach kolejowych na odcinku Koszalin Kołobrzeg. W maju 1942 roku został przeniesiony do pracy w kopalni piasku i żwiru w firmie Fritz Hintze, gdzie pracował z jeńcami wojennymi (Francuzi i Serbowie) do końca wojny tj. do kwietnia 1945 roku.

Po powrocie do domu rodzinnego podjął kurację zdrowotną, a następnie pracę na gospodarstwie rolnym rodziców. Od września 1948 roku do listopada 1949 roku pracował w Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni samopomoc Chłopska w Busku-Zdroju na stanowisku kierownika działu kadr i szkolenia. Po wcześniej ukończonym 6-miesięcznym kursie w dziedzinie polityki zatrudnienia i płac.

W listopadzie 1949 roku Wojskowa Komenda Rejonowa w Busku-Zdroju skierowała go na kurs do Ośrodka Wyszkolenia Oficerów Politycznych Wojska Polskiego do Mińska Mazowieckiego. Po jego ukończeniu w stopniu podporucznika skierowany został do Oficerskiej Szkoły Piechoty w Elblągu na stanowisko zastępcy dowódcy kompanii szkolnej. Podczas pełnienia służby wojskowej doznał ciężkiego uszkodzenia zdrowia, w związku z czym został w 1951 roku zwolniony z obowiązku wojskowego. Po przejściu do cywila zaszła konieczność kontynuacji leczenia, która trwała do sierpnia 1952 roku. We wrześniu 1952 roku podjął pracę w PP Uzdrowisko Busko Solec w Busku-Zdroju na stanowisku kierownika administracyjnego sanatorium „Górka”, gdzie pracował do 31 grudnia 1953 roku. W tym okresie w Busku-Zdroju podjął naukę w liceum wieczorowym. W miesiącu grudniu 1953 roku otrzymał ofertę od Zarządu Przemysłu Medycznego, którą przyjął i został powołany z dniem 1 lutego 1954 roku na stanowisko dyrektora Fabryki Mebli Stalowych „Wschód” w Zadzielu k. Żywca (późniejsza Żywiecka Fabryka Sprzętu Szpitalnego).

W związku z budową zapory wodnej na rzece Sole powstała konieczność budowy nowej fabryki w Żywcu. Wokół lokalizacji tej fabryki powstał spór ówczesnej władzy wojewódzkiej w Krakowie i niektórych posłów do sejmu, którzy chcieli lokalizować fabrykę w Suchej Beskidzkiej. Trzeba było włożyć wiele wysiłku kontrujących te pomysły. Ostatecznie zapadła decyzja o lokalizacji fabryki w Żywcu.

Podobnie przedstawiała się sprawa z budową szpitala powiatowego. Uzgodniono i wprowadzono do planu wojewódzkiego oraz opracowano dokumentację techniczną i lokalizację, ale zasłużone osoby z powiatu zgodziły się na przeniesienie tej inwestycji do Suchej Beskidzkiej.

Rozpoczętą w Busku naukę w szkole średniej dokończył w 1956 roku w Żywcu i otrzymał świadectwo dojrzałości Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących, a w 1957 roku został przyjęty na kurs galwanotechników w Warszawie, który ukończył w roku szkolnym 1958/59 . Dojeżdżał do Warszawy 3 razy w miesiącu na 3 dni (piątek, sobota, niedziela). Wysiłek był mozolny, ale konieczny ponieważ w Zadzielu była to zasadnicza obróbka metali i zawód ten musiał posiadać.

W latach 1960-1964 trwała budowa nowej fabryki w Żywcu. W miesiącach sierpień – wrzesień 1964 roku odbyło się przeniesienie maszyn, urządzeń i półfabrykatów do nowego zakładu, który uruchomiony został „w marszu” bez przerywania produkcji. Od tego czasu zakład przybrał nową nazwę Żywiecka Fabryka Sprzętu Szpitalnego „FAMED”. W tej nowej fabryce Stefan Mlaskawa pracował do maja 1965 roku tj. do czasu wybrania go radnym Powiatowej Rady Narodowej (PRN), a następnie na pierwszej sesji przewodniczącym Prezydium PRN w Żywcu. Nowe stanowisko objął 1 czerwca 1965 roku po wcześniejszym otrzymaniu zgody Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej na udzielenie bezpłatnego urlopu na okres pełnienia funkcji przewodniczącego PPRN w Żywcu.

Kadencja przewodniczącego trwała do końca marca 1969 roku i przypadła na okres przygotowania miasta Żywca do obchodu jubileuszu 700-lecia grodu żywieckiego. Stefan Mlaskawa powołany został na zastępcę przewodniczącego Obywatelskiego Komitetu Obchodu 700-lecia miasta Żywca ds. organizacyjnych i gospodarczych. Jak powszechnie wiadomo, w tym okresie rozpoczęto budowę wodociągów i kanalizacji, w związku z czym miasto jak długie i szerokie, a budynki i budowle publiczne i prywatne okropnie zaniedbane. Powyższy fakt wymagał dużego nakładu pracy organizacyjnej i nakładów finansowych, bo budżet miasta był skromny w stosunku do potrzeb w tym okresie oraz mocy przerobowo-wykonawczych w różnych branżach. Sytuacja wymagała też zmobilizowania społeczeństwa miasta Żywca do robót modernizacyjnych własnych posesji. Temu zadaniu poświęcił się w całości, ale nie mógł też zapomnieć o potrzebach powiatu.

Stefan Mlaskawa – jako ówczesny przewodniczący PPRN w Żywcu uczestniczył w 1967 roku w wodowaniu statku „Żywiec” w Warnie, gdzie w imieniu władz miasta Żywca składał tamtejszym stoczniowcom podziękowanie.

Po zakończeniu kadencji na stanowisku przewodniczącego PPRN w kwietniu 1969 roku Stefan Mlaskawa podjął pracę w Fabryce Śrub w Żywcu na stanowisku dyrektora tej fabryki, którą pełnił do kwietnia 1982 roku. Z tą datą przeszedł za zgodą Ministra Przemysłu Ciężkiego na wcześniejszą emeryturę.

Z tego okresu czasu przypisuje mu się budowę nowego i modernizację istniejącego wydziału wkrętów do drewna, modernizację dróg zakładowych i transportu zakładowego, budowę stołówki zakładowej, modernizację hali wydziału na gorąco, modernizację parku maszynowego w zakładzie, budowę nowego wydziału obróbki plastycznej na zimno, budowę wydziału obróbki na gorąco, budowę magazynu wyrobów na gorąco, budowę magazynu wyrobów gotowych, budowę nowego składowiska surowców, budowę bloków mieszkalnych dla załogi, rozbudowę lekarskiej przychodni zakładowej, budowę ośrodkowa wczsowo wypoczynkowego w Dźwirzynie, rozbudowę i remont Klubu Fabrycznego, budowę trawialni i oczyszczalni ścieków fabrycznych.

Jego odpoczynek na emeryturze trwał krótko, ponieważ podjął pracę nakładczą dla Fabryki Śrub, a następnie w czerwcu 1986 roku naczelnik miasta Józef Gawlas powierzył mu stanowisko pełnomocnika ds. gospodarki komunalnej i mieszkaniowej oczywiście jako zatrudnionemu w niepełnym wymiarze godzin. W zakresie obowiązków miał nadzorować i koordynować poczynania miasta w związku z Telewizyjnym Turniejem Miast Łowicz – Żywiec. Nadzorował zatem remonty i modernizacje dróg, ulic, placów, targowisk, chodników, wynikające z planu jak i zadania poza planowe. W grę wchodziło też nadzorowanie budowy kotłowni rejonowej i rozbudowę oczyszczalni ścieków. Również wtedy miasto czyniło przygotowania do gazyfikacji.

Następnie z powodu inflacji zawiesił emeryturę i podjął pracę (1987-1990) w Przedsiębiorstwie Usług Turystycznych w Bielsku-Białej na stanowisku głównego specjalisty ds. inwestycji. Zajmował się kapitalnym remontem i rozbudową takich obiektów zabytkowych jak: Hotel Prezydent, Hotel Pod Orłem, Hotel Pod Pocztą i Hotel Ondraszek.

Po 1990 roku ponownie przeszedł na emeryturę ale nadal pracuje w niepełnym wymiarze w różnych spółkach. Ostatni w spółce „Mirstazy” w Żywcu, gdzie zajął się budową nowej fabryki tej spółki z lokalizacją w Żywcu ul. Leśnianka 64.

Związek małżeński zawarł z Ireną Karcz. Mają córkę Jolantę, która wyszła za mąż za Zdzisława Zajiczka i z tego małżeństwa urodziło się dwoje dzieci – Magdalena i Tomek Zajiczek.

Za pracę zawodową i społeczną Stefan Mlaskawa uhonorowany został wieloma odznaczeniami w tym Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 19 października 2007 roku.

Hieronim Woźniak

Opracowane na podstawie dokumentacji Fabryki Śrub, Famedu i życiorysu autorskiego.