Spoczywa na cmentarzu Parafialnym w Żywcu
Lokalizacja: działka 05, rząd 02, miejsce 11

Urodził się 24 maja 1874 roku w Głogowcu w zubożałej rodzinie włościańskiej. Dzięki pracowitości i samozaparciu jego ojca udało się wysłać dobrze rokującego Jana do gimnazjum w Jarosławiu, gdzie zdał on maturę z wyróżnieniem. Naukę kontynuował on na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie zdobył szerokie wykształcenie humanistyczne. Po ukończeniu edukacji został nauczycielem skierowanym przez władzę do Tarnopola. Widok pogrążonych w biedzie polskich Kresów wstrząsnął stroniącego wtedy od polityki Jana Zamorskiego. Energicznie wziął się on do pracy społecznej i politycznej. O jego zaangażowaniu świadczyć może fakt, że płacił on składki członkowskie w aż 18 różnych stowarzyszeniach. Pracując u podstaw dbał o rozwój edukacyjny i ekonomiczny ubogich rzesz. Sprzeciwiał się lichwie i powszechnemu zjawisku ekonomicznego wyzysku żydowskiego. Dbał on też o sferę duchową. Rutenizowanych lub narażonych na wynarodowienie zachęcał do polskości, uczył o naszej historii i wskazywał na potrzebę działania i myślenia wszechpolskiego tj. wykraczającego poza rozdzierające Ojczyznę granice zaborów.

Działając na rzecz Narodu szybko związał się z endecją. To właśnie z ramienia endeckiego Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego w 1907 roku został posłem do austriackiego parlamentu. Od tego momentu Zamorski stał się zawodowym politykiem, a jego naczelną misją stała się walka o odzyskanie Ojczyzny i obronę zagrożonej polskości. Jeszcze przed obraniem go na posła dbał on o polskość zagrożoną przez żywioł niemiecki na terenie Śląska Cieszyńskiego, czego przykładem może być walka o polskie gimnazjum w Cieszynie atakowane przez środowiska niemieckie. Aktywnie wspierał również działalność ks. Stanisława Stojałowskiego, który to w testamencie przekazał swoje dziedzictwo (wraz ze słynnym Domem Polskim w Bielsku oraz pismem „Wieniec-Pszczółka) Janowi Zamorskiemu.

Wybuch I wojny światowej w 1914 roku wprowadził w życiu posła Zamorskiego znaczne zmiany. Prezentował on stanowisko antyniemieckie. Będąc wrogiem współpracy z państwami centralnymi szybko został aresztowany i zesłany na front. Gdy został wzięty do niewoli przez Włochów natychmiast przystąpił do pracy dla Narodu. Przekonał Włochów, że jest po ich stronie i nawiązał kontakt z Komitetem Narodowym Polskim w Paryżu. Z ramienia KNP rozpoczął pracę wśród złapanych przez Włochów austrowęgierskich jeńców narodowości polskiej, których zachęcał do wstępowania do polskiego wojska tworzonego we Francji i Włoszech.

Po odzyskaniu niepodległości Zamorski został w 1919 roku posłem w Sejmie Ustawodawczym. Brał udział w pracach nad Konstytucją Marcową i aktywnie pracował na polu sejmowym. Równocześnie w czasie walk o granice intensywnie działał w terenie. W czasie zmagań dyplomatycznych i wojskowych z Czechami o Śląsk Cieszyński zdobywał środki na opłacanie polskich struktur, pism, działaczy oraz agitatorów przed niedoszłym plebiscytem. Bacznie przyglądał się również wojnie z odrodzonej Rzeczpospolitej z Zachodnio Ukraińską Republiką Ludową. Owocem tego była przewodniczenie Komisji do Badań Okrucieństw Ukraińskich, w której to udokumentował szereg bestialskich zbrodni wojennych popełnionych na Polakach.

Ostatni raz Zamorski zasiadł w ławach poselskich w Sejmie I kadencji w latach 1922-1927. Reprezentował on najliczniejsze ugrupowanie tj. endecki Związek Ludowo-Narodowy i stał on na czele klubu poselskiego tejże partii. Jako wróg sanacji został pozbawiony realnej możliwości objęcia mandatu poselskiego i wrócił on do profesji nauczycielskiej w Tarnopolu, a po przeniesieniu w Pińsku.

W 1933 roku Jan Zamorski przeszedł na emeryturę i na zaproszenie ówczesnego zarządcy Domu Polskiego Edwarda Zajączka osiadł w Sporyszu, pozostając tam do końca życia. Coraz bardziej dystansował się od polityki, ale nadal publikował swoje teksty w endeckiej prasie, zarówno w ogólnopolskiej („Myśl Narodowa”, „Przegląd Wszechpolski”) jak w lokalnej np. w „Młodym Narodowcu”.

Zamorski ponownie zaktywizował się w czasie okupacji angażując się w podziemną edukację. Pozostawał jednak poza konspiracją wojskową, choć korzystał z pomocy zakonspirowanych struktur endeckich Zajączka, które przyjęły na siebie utrzymanie emerytowanego profesora. Po drugiej wojnie światowej Zamorski kontynuował pracę w edukacji nauczając języka angielskiego w żywieckim Liceum Handlowym. Obraz komunistycznej i ateistycznej Polski, połączony ze śmiercią jego towarzyszy doprowadził go do depresji i zgorzknienia. Umarł 22 września 1948 roku w głębokim smutku, pogrążony w myślach o bezsensie i marności dzieła swojego życia. Został pochowany na Cmentarzy Przemienienia Pańskiego w Żywcu (Działka 5, rząd 2, grób 11).

Tomasz Szczepaniak