„Patrzmy, jak wielcy ludzie nie umierają, jak przyświecają wiekom. Im postać bardziej autentyczna, pełna, wszechstronna i harmonijna w swojej osobowości, im bardziej rozwija swoje właściwości osobowe, umysłu, woli i serca, a zwłaszcza tęsknoty ku pełnej Bożej prawdzie – tym jest trwalsza, tym mocniej się utrzymuje i nie pójdzie nigdy w zapomnienie. Odgrzebują ją wieki głodem, aby się pożywić”
Św. Jan Kanty, który urodził się w Kętach, zasłynął z miłosierdzia i pomocy ubogim. Jego życie było świadectwem miłości do bliźnich. W ramach Roku Jubileuszowego Kęty gościły pielgrzymów z całej Polski, a uroczystości i nabożeństwa miały szczególne znaczenie dla wiernych. Teraz czas na kolejny, jeszcze bardziej symboliczny krok.
Rok Świętego Jana Kantego, który rozpoczął się w październiku ubiegłego roku, przyniósł nie tylko duchową odnowę, ale również liczne wydarzenia kulturalne i religijne. Wystawy oraz pielgrzymki umocniły więź Kęt z ich patronem. Uroczystość 20 października będzie wieńczącym akcentem tych wydarzeń, a ich waga przejdzie do historii jako moment, w którym Kęty stały się centrum duchowej odnowy.
W ramach Roku Jubileuszowego do miejsca urodzenia świętego, pielgrzymowały rozmaite grupy, duszpasterstwa oraz parafie z całej Polski. Zorganizowano sympozjum i wystawę w miejscowym muzeum, gdzie zobaczyć można było cenną kapę turecką darowaną kęckiemu kościołowi przez Jana III Sobieskiego – zwycięzcę spod Wiednia i wielkiego czciciela św. Jana Kantego. Po raz pierwszy w historii tego miejsca, odbyły się święcenia diakonatu. Modlono się podczas licznych nabożeństw i Mszy Świętych. Ważnym wydarzeniem była zeszłoroczna Pasterka z udziałem biskupa, sprawowana dokładnie w 550. rocznicę śmierci średniowiecznego świętego.
Dzięki decyzji Stolicy Apostolskiej osoby, które w czasie jubileuszu nawiedzały kościół św. Jana Kantego, mogły uzyskać odpust zupełny pod zwykłymi warunkami. Przez cały ten czas miejsce to było dostępne praktycznie 24 godziny na dobę.
Jan Kanty urodził się w Kętach w 1390 roku. Ukończył studia w Krakowie, następnie przyjął święcenia kapłańskie. Od 1421 przez osiem lat prowadził szkołę klasztorną u miechowskich bożogrobców. W 1429 zaczął wykładać na Akademii Krakowskiej, równocześnie studiując w niej teologię – magisterium otrzymał w 1443. W tym czasie został kanonikiem w Olkuszu. Kilkakrotnie pielgrzymował do Rzymu. Zmarł w opinii świętości w 1473 roku, w wigilię Bożego Narodzenia. Został beatyfikowany 27 września 1680 przez bł. Innocentego XI, a kanonizowany 16 lipca 1767 przez Klemensa XIII. Jest jednym z patronów Polski. Patronuje akademickiej młodzieży i ludziom nauki, licznym instytucjom charytatywnym oraz oświatowym.
Sanktuarium (miejsce święte, ośrodek pielgrzymkowy), to miejsce szczególnej czci religijnej, gdzie obiektem kultu są relikwie świętych, wizerunki (obrazy, figury) Pana Jezusa, Matki Boskiej i świętych. Sanktuaria powstawały spontanicznie na mocy doświadczenia religijnego wiernych, uznawane przez władzę duchowną na podstawie starożytności kultu oraz doznawanych tam łask i cudów. Zgodnie z normami Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. biskupi ordynariusze mogą wydawać dekrety erygujące kanonicznie sanktuaria powołując do istnienia nowe lub potwierdzając już istniejący trwały kult.